Twijfelen en je onzeker voelen is een taboe en vooral niet aantrekkelijk. Twijfel en onzekerheid zijn bij mij de hoofdingrediënten die er voor gezorgd hebben dat Terre-Pure is wat het nu is. Mijn twijfel en onzekerheid zijn een dagelijkse drijfveer geweest om te bewegen, om op ontdekking te gaan. En heel vaak gingen die gevoelens gepaard met me rot voelen.
Zo is ook deze sculptuur "De schoonheid van het onzekere"gegroeid (en bijna alle onevenwichtige sculpturen uit de reeks: Movements) Terwijl ik vormgeef ligt er altijd een notitieboekje naast me, en best ook een stapel zakdoeken.
Waar naar toe? Ik weet het niet. Wat is de bedoeling? Wat zal het worden? Wat moet ik doen? Ik weet het niet. Zou ik niet beter stoppen? Wordt dit iets? Ik weet het niet. Nergens naar toe, bewegen in het denken, een reis zonder bestemming. Welk pad te gaan? Jezelf volgen? Hoe doe je dat? Er is geen gebruiksaanwijzing. Verdwaald. Het zoeken naar antwoorden is uitputtend.
Bewegingen zoals ze zijn. Stuntelig, twijfelend, speels, gevoelig, niet perfect, uit evenwicht,...Het leven zoals het zo vaak niet mag zijn. Bij deze "onevenwichtige bewegingen" blijkt dat de vorm me plots fascineert en haast enige schoonheid toont. Ik geraak wat verlost van de zwaarte van mijn denken, en zie dat wat groeit uit de klei in samenspel met mijn onzekere denken wel iets heeft. Klei en vuur vereeuwigden dit proces.
Deze sculptuur is voor mij een beeld geworden van hoe twijfel en onzekerheid gevoelens zijn die gezien willen worden, ze aankijken brengt me bij mijn kwetsbaarheid. En daar waar kwetsbaarheid huist daar ligt een kern, wellicht het hart van creativiteit. Eens die kern benadert kan worden, ontvouwen zich mogelijkheden die het denken te boven gaan. Op een gelijkaardige manier zijn onderstaande beelden gegroeid.