_edited.jpg)
We zijn vroege vogels, elke morgen zijn we om 6 uur uit de veren, na ons ontbijt schuiven mijn dochter en ik altijd nog even aan het eiland in de ateliershop, wachtend tot de buren haar komen ophalen om haar tot aan de schoolbus te brengen. Omringd door alle kommetjes en schalen, beelden en sculpturen voel ik al vanaf de eerste uren van de dag hoe uniek deze plek geworden is. Hoe deze plek mijn hele zijn weerspiegelt. Samen met mijn dochter naast me, geniet ik altijd stilletjes, dankbaar om hoe het is gegroeid en blijft groeien.
Ik herinner me nog toen we het huis hier in 2010 kochten, toen Dirk en ik in de weide stonden en we de omgeving voelden, we hadden beiden zoiets van dit kan echt ons plekje worden.
Zonder financieel plan, zonder businessplan en zonder exacte invulling van onze professionele carrière hebben we vrij onbezonnen beslist dit stukje grond met vervallen hoevetje te kopen.
Ik had mijn vastbenoemde job in het onderwijs stopgezet en had in Rekkem ondertussen een kinderatelier opgericht. Dirk had ook niet echt zicht op hoe hij zijn carrière verder ingevuld wou zien, hij was aannemer dakwerken, maar wou iets anders.
We wisten wel dat we het zelf zouden moeten gaan opknappen, dus na de goedkeuring van de bouwplannen vulden we containers en hebben we zelf alles verbouwd. Na maanden werken zagen we ons budget slinken en werden we vindingrijker bij het inrichten. Zo botsten we op steigerhout en begon Dirk ook zelf de meubelen te maken. Hij vond hier zo'n plezier in en zag hierin de carrièreswitch en kreeg dit vlot op de rails.
Mijn kinderatelier kwam hier niet echt op gang. De aanvragen voor creatieve verjaardagsfeestjes kwamen hier niet vlot binnen.
En ik moest ook eerlijk bekennen dat het werken met kinderen me uitputte. Mits wat aanmoediging van Dirk waagde ik het om het creatieve bij mezelf eens compleet op de voorgrond te plaatsen en dus trachtte ik via mijn creaties in keramiek een inkomen te verwerven, zeg maar als kunstenares. We trokken naar tentoonstellingen en beurzen, en kwamen telkens teleurgesteld terug thuis, met even veel keramiek en een extra duik naar beneden op de bankrekening. Het was financieel zo dramatisch geworden dat ik me aanmeldde bij een poetsbureau (met alle respect en zonder neerbuigend over te willen komen over poetsvrouwen, goeie poetsvrouwen zijn goud waard!!!) Maar mijn weg lag duidelijk niet daar! Want ik kreeg nooit een oproep.
Ik was alle plezier in het creatieve kwijt, en vond maar niet de manier om er een inkomen mee te verwerven. Ik maakte sculpturen, omdat die niet verkochten begon ik aan een collectie urnen, als ik die niet op de markt kreeg, startte ik met beelden,... niets vond zijn weg, De cirkel raakte maar niet rond! Ik volgde overal opleidingen en masterclasses, op zoek naar het antwoord. Tot kunstenaar Mark Cloet tegen me zei: "Laat het kunstenaar zijn maar aan mij over.", ik voelde een last van me weg vallen. En toen ik tijdens een masterclass bij kunstenares Alexandra Engelfriet in 10 ton klei dook met mijn hele lichaam, kwam ik tot hetzelfde inzicht: "Geef workshops, maar voor volwassenen."
De plek was er, de goesting en de kracht in mindere mate. Omdat ik in het onderwijs niet gelukkig werd en ook in mijn kinderatelier niet het geluk vond kon ik me langs geen kanten inbeelden dat lesgeven aan volwassenen me dan wel zou bevallen. Maar omdat het de enige manier was waar ik nog een laatste mogelijkheid zag om ermee een inkomen te vergaren, waagde ik het erop. Ik was ondertussen na de vormgeving van de beelden me gaan verdiepen in het maken van serviesgoed en botste na enkele intensieve teleurstellende maanden werken op een draaischijf op mallen. Gipsen mallen die me kommetjes brachten. Hier zag ik een mogelijkheid om dit in workshop uit te werken en dit ook voor volwassenen te brengen. Als de nood het hoogst is, is de redding nabij. Ik vond er weer plezier in.
En alles kwam precies samen, met mijn opleiding als regentes plastische kunsten kon ik mijn vaardigheden in het lesgeven kwijt, ik geniet nog altijd van het uitleggen van de techniek. Het zoeken naar hoe ik het zowel voor mezelf als de cursisten zo leuk mogelijk kan maken met een zo optimaal mogelijk resultaat, dat leerde ik in mijn opleiding tot regentes plastische kunsten. Ik ben graag goed voorbereid!
Het creatieve, de klei bracht me ondanks alle tegenslagen zoveel inzichten, zoveel wijsheid. De werking van het maken van serviesgoed in klei is verbonden met een oergevoel in ons. Het schenkt een unieke voldoening, zelf gemaakt servies waarmee je je tafel mooier maakt. Of het maken van een beeld, haalt je weg uit al je denken, en je houdt er een uniek kunstig beeld aan over. Of de urne maken voor een overleden dierbare kan heel betekenisvol zijn. Via deze workshops kan ik voor veel mensen iets betekenen. De cirkel is rond (vandaar de cirkels in het logo van Terre-Pure)
En dat is wat hier door cursisten wordt gevoeld, al bij het bekijken van de website(die ik zelf heb gemaakt). Het binnen stappen in het atelier, het zicht rondom,... alles klopt omdat het is gegroeid uit mezelf, uit een zoektocht van vallen en opstaan. Omdat het onze energie is die we in elke steen hier hebben gestoken. Omdat het niet iets is dat eerst is bedacht en dan uitgevoerd. Het is alsof het leven voor mij een plan had klaar liggen en ik het moest ontdekken. Alles, letterlijk elke seconde van mijn leven was van tel om dit nu te kunnen brengen. Tot stand gekomen door elke ontmoeting uit mijn verleden, door mijn opvoeding van mijn ouders, de energie van mijn grootouders, de vele opleidingen, mijn depressie toen ik 26 was, mijn fout gelopen relaties. Maar vooral door de aanwezigheid van twee unieke zielen die mijn leven verrijken!
Mijn man, Dirk, met zijn onmetelijk geloof in mij, zijn geduld om mij alle kansen aan te reiken, zonder oog op enige zekerheid, om mijn hand te nemen en te springen in het diepe... omdat hij een ijzersterk geloof in zich heeft dat we altijd weer boven water komen en dat springen de enige manier is om te groeien.
Maar ook mijn dochter, waar ik elke ochtend naast zit aan het eiland in het atelier voor ze naar school vertrekt! Mijn dochter die me tijdens het diepste van het diepste, verdwaald in mezelf en de wereld, onbewust kracht gaf om toch iets te gaan betekenen. In de eerste plaats moeder zijn. Zij schonk me, via haar aanwezigheid, mijn eigenwaarde terug en gaf zo de aanzet tot dit alles. Want zonder haar was er geen licht meer voor me zichtbaar. Ze is de maan in mijn leven! Nog enkele maanden en ze wordt 18. Ze heeft de hele tocht tot hier van heel dichtbij mee gemaakt, hoe alles jaren lang professioneel vierkant voor me draaide. Op het moment dat Terre-Pure draait als een cirkel, begint voor haar, niet toevallig, een nieuwe fase. Stel het wel liefste dochter, sla je vleugels maar uit!
Geïnspireerd? Lees dan mijn boek.